OKREŚLONA KATEGORIA
Określona kategoria niższego poziomu nie musi więc należeć wyłącznie do jednej tylko szerszej kategorii wyższego poziomu. (3) Większość taksonomii osób łamie zasadę „rozłączności” (która wymaga niezachodzenia na siebie zbiorów). Nietrudno sobie wyobrazić „specjalistę od public relations”, który jest żartownisiem, działacza społecznego, który jest żarliwym wyznawcą religii, czy hydrofobika cierpiącego także na akrofobię. W zależności od kontekstu sytuacyjnego, w którym jest obserwowana, jednostka może być klasyfikowana w kilku kategoriach tego samego poziomu ogólności. Taksonomie osób, podobnie jak taksonomie przedmiotów, są rozmyte. W obu dziedzinach granice i zawartość klas są charakterystycznie nieostre i źle zdefiniowane. Wózek inwalidzki jest zarówno krzesłem, jak pojazdem, w zależności od sytuacji; granice między krzesłem a drzewem czy między kolorem złotym a pomarańczowym nie są sztywne (Lehrer, 1974). Uświadomienie sobie, że naturalne kategorie i taksonomie są często źle zdefiniowane, zaowocowało w badaniach nad klasyfikacjami przedmiotów rozwojem strategii koncentrującej się na tych cechach strukturalnych, które wydają się właściwe naturalnym systemom klasyfikacyjnym, a nie na zasadach, które te systemy naruszają. Wysiłki te znajdują odbicie w badaniach koncentrujących się na dwojakiego rodzaju problematyce.
