Krwotok powstaje w przypadkach zakłócenia równowagi między parciem wewnątrznaczyniowym a wytrzymałością ściany naczynia. Wszelkie czynniki powodujące wzrost ciśnienia krwi, a także osłabiające wytrzymałość ściany naczynia mogą prowadzić do wylewu krwi. W warunkach prawidłowych zdrowa ściana naczynia ma znaczny zapas wytrzymałości i nie pęka nawet w razie dużego i nagłego wzrostu parcia krwi. Jedynie drobne naczynia żylne i włośniczki mogą w tych warunkach ulec rozerwaniu. Toteż praktycznie spotyka się krwotoki z naczyń, których ściana uległa albo nagłemu uszkodzeniu, albo powolnemu osłabieniu przez proces chorobowy toczący się w niej lub w bliskim sąsiedztwie. Zgodnie z takim założeniem można podzielić krwotoki według przyczyn na: krwotoki urazowe, krwotoki samorodne, z pęknięcia, z nadżarcia. Przyczyny krwotoków urazowych mogą być rozmaite, polegają one na mechanicznym uszkodzeniu ściany naczynia, prowadzącym do przerwania jej ciągłości. Natomiast tzw. krwotoki samorodne występują tylko pozornie samoistnie. W rzeczywistości zawsze istnieje jakaś konkretna przyczyna, która uszkadza ścianę naczynia i powoduje osłabienie jej wytrzymałości. Zależnie od stopnia uszkodzenia może dochodzić do ścieńczenia ściany na pewnym odcinku, co spowoduje jej wybrzuszenie, a następnie pęknięcie, zwykle wywołane bezpośrednio nagłym wzrostem ciśnienia krwi. Niekiedy zmiany chorobowe w ścianie tętnicy prowadzą do obniżenia jej sprężystości, ściana staje się krucha i również łatwo pęka w podobnych okolicznościach.