Typ budownictwa sakralnego na Kaszubach
W zasadzie typ kościółka kaszubskiego nie odbiegał od spoty­kanych w innych dzielnicach Polski i że właściwe są mu te same elementy. Ten ścisły związek sztuki Kaszub z występującą na innych terenach będziemy jeszcze stwierdzali wielokrotnie. Są jed­nak i różnice, albo lepiej powiedziawszy — specjalności tego regionu. Do nich należy w pierwszym rzędzie malowany sprzęt domowy, i to nie tylko skrzynia, jak gdzie indziej, lecz przede wszystkim rodzaj kredensu, tak zwany szelbiąg lub tobryt , dalej szafy i kołyski. Rodzaj malarstwa na sprzętach — to ornament kwiatowy, rzucony na czerwonawe, błękitne, niekiedy zielone tło. W ten sposób zdobiony sprzęt jest w swym kształcie jedynie uproszczeniem, czy po­grubieniem mebli mieszczańskich, tak że wartość jego arty­styczna polega właśnie na malaturze, która tu bywa znacznie bogatsza niż na podobnych sprzętach mazurskich. Ale i tu panuje raczej umiar i powściągliwość w zdobieniu. Kompo­zycje kwiatowe, skupione i symetryczne z niezbyt wielu złożone elementów, występują z reguły tylko na wy­odrębnionych polach sprzętów, tworząc dekoracyjne akcen­ty. W barwie raczej żywe i jasne, na Kaszubach malowane są z dużą bezpośredniością, obdarzone pewną nieregularnością kształtów, co dodaje im wdzięku. Natomiast skrzy­nie malowane z innych regionów Pomorza Gdańskiego są w swym ornamencie i jego kompozycji bardziej schematycz­ne i usztywnione. Kaszub lubi wiele rzeczy w domu robić sam Może więc i malował, pod­czas gdy na innym terenie było to zajęcie tylko specjali­stów.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA