Dr Rajkow zastanawiał się, co mogłoby na|stąpić, gdyby oni uważali siebie za geniuszy? Aby odpowiedzieć sobie na to pytanie, zahipnotyzował bardzo głęboko grupę tych młodych ludzi, a następnie powiedział im, że wszyscy wykazywali nieprzeciętne uzdolnienia.
Następnie przeprowadzono serię testów, a wyniki potwierdziły to, że młodzież tę naprawdę stać było na czyny geniuszów. Na przykład, podczas jednego z- testów powiedziano im, aby wykreślali określoną literę alfabetu za każdym razem, kiedy pojawiła się w zdaniu składają|cym się z 300 liter. Ukończyli zadanie w połowie normalnego czasu.
Następnie poproszono ich o zapamiętanie listy obcych słów i zapisanie wszystkich, które zdołali zapamiętać. Ich wyniki po hipnozie były 4 ra|zy lepsze niż poprzednio. Podczas późniejszej fazy eksperymentu wmó|wiono im, że są bardzo uzdolnionymi artystami i poproszono ich
o wykonanie rysunku. Poziom ich prac znacznie przewyższał ich po|przednie osiągnięcia, zanim zostali zahipnotyzowani.
Jakie zaszły zmiany? Nie talentów i zdolności dzieci. Po prostu zmieniły one radykalnie obraz własnego „ja”. Osiągnęły bardzo dobre wyniki w nauce, ponieważ teraz wierzyły, iż są w stanie je osiągnąć. Niestety, skutki eksperymentu były krótkotrwałe. Po pewnym czasie pierwotny, ograniczający obraz własnego „ja” powrócił, a nowo zdoby|te umiejętności ustąpiły miejsca starym. Hipnoza nie jest receptą na długotrwałą zmianę na lepsze obrazu własnego „ja” u starszego dziec|ka. Kładzie się jednak nacisk na konieczność zapewnienia, iż lekcje, które dziecko przyswoiło sobie podczas pierwszych pięciu lat życia, nie wykształciły w nim poczucia bezradności.
